Ik had alleen haar 06-nummer gekregen van 60Plusrelatie Utrecht en haar naam: “H”. Ha dacht ik, de begroeting heb ik binnen. Ons telefonisch contact duurde wel een uur. Of langer nog, ik was de tijd vergeten. Sneller dan het gesprek duurde, kwamen we tot een afspraak.

Onze ontmoeting was onderaan de trap die ons over de duinen naar het strand bracht. Voor mij stond een jeugdig uitziende vlot geklede vrouw. Haar naam had ik gehoord aan de telefoon. Ik had bij het horen van haar naam direct moeten denken aan de middeleeuwen. Dat had ik ook gezegd en ik vond dat interessant.

H. had een prettige stem met veel open klanken en zij sprak zich nadrukkelijk uit. Ons eerste contact verliep zo dat ik niet het achterste van mijn tong liet zien.

Wat is jouw geheim

We hadden veel uit te wisselen. We spraken over muziek, wat voor ons belangrijk is in een relatie en over onze familiegeschiedenissen. Het werd al gauw een uur later en we besloten over het strand te lopen richting het noorden om dan door de duinen terug te gaan. In de duinen stelde ik H. een indringende vraag “Wat is jouw geheim”.

H. schrok van die vraag en ik dacht oeps, ik moet me gauw verklaren en vroeg: “Hoe ben je zo jong gebleven?” Dát geheim heb ik niet gehoord. Wel een ander geheim. De toon was gezet. De zon gaf meer en meer scheerlicht en op mijn vraag “zullen we eerst iets eten voordat we afscheid nemen?” antwoordde H. tot mijn opluchting positief. We gingen op zoek naar een geschikt terras.

Bij het afscheid was ons gesprek nog voornamelijk op het niveau van in zakelijke toonaarden “informatie-uitwisselen”. We hadden naar elkaar uitgesproken dat we vrienden zouden blijven. Ik voelde iets in ons contact dat uitwees dat het bij dit gesprek aan het strand zou blijven. Maar wat een verrassing was het om het voorstel in de Whatsapp te lezen van haar: zullen we volgende week weer afspreken en er kwam weer een voorstel en weer een voorstel, weken achtereen. Ik vond het opwindend hoe langzaam het ging en ook gestaag. Ik stelde vragen vanuit mijn onzekerheid en kwam erachter dat mijn lange haar voor haar geen probleem is. Mijn woordgebruik wel. H. vertelde mij van welke woorden zij niet gediend was. Ik zei dat ik er geen probleem mee had; die woorden gaven aan waar het om ging. Ik leerde nieuwe woorden (synoniemen) van haar, zij leerde nieuwe woorden van mij. Het begin van een ongeremde uitwisseling was daar.

Gedurende ons contact zag ik de zon doorbreken in haar gezicht. Tegen de achtergrond van alle verhalen over ons leven en dat van haar in het bijzonder, merkte ik dat ik daarvan genoot, van díe zon die bij haar doorbrak.

We deden in betrekkelijk korte tijd heel veel samen. Ik bewonderde haar mooie benen, haar lieve voetjes en de lach in haar gezicht en ik genoot van haar reactie daarop.

Wij zijn nu dichterbij elkaar dan vrienden kunnen zijn.

H: “Dankzij 60plusrelatie / Ingrid van Veen en 60plusrelatie Utrecht / Jantine van Rosmalen hebben wij elkaar ontmoet. In eerste instantie zag ik onze ontmoeting als een bijzondere vriendschap maar uiteindelijk na veel gesprekken, wandelingen en luisterend naar elkaars muziek ontstond er een romance. Ik viel voor zijn warme stem en zachte blik, zijn lieve attenties en humor. En zeker niet te vergeten zijn gevoelige schrijfstijl. Hij schreef gedichten over ons en wat we beleefden. Dankzij het geduld dat hij kon opbrengen is onze ontmoeting veranderd in een romance en ik voel mij gelukkig met hem.”

Samen zeggen wij:

“Wij voelen ons nu heel dichtbij een leven dat wij nog lang niet helemaal kennen, maar dolgraag verder willen leren kennen. Een leven met geheimen. Een leven van twee liefdevolle mensen die in de liefde helemaal congruent zijn voor elkaar en alleen open staan voor meer…”

Liefs G. en H.